Buraya kadar yazılanlar ve “İstiklâl”in Kamusu Türki tanımı (bkz. “İstiklâl Nedir? 10) yeterli bulunmayabilir. O zaman yazımına daha önceden başlanan, bitimi 1921’e tarihlenen “İstiklal Marşı”nın kimi dizelerinde kimi kavramların anlamını deşebilir ve üzerinde yeniden düşünebiliriz.

İlk dörtlükle başlayalım:

Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;

Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.

O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak;

O benimdir, o benim milletimindir ancak.

TDK “millet” karşılığı olarak şunu yazar: “Çoğunlukla aynı topraklar üzerinde yaşayan, aralarında dil, tarih, duygu, ülkü, gelenek ve görenek birliği olan insan topluluğu, ulus.”

Türk Dil Kurumu sözlüğü, “din” birliğinden hiç söz etmez. Böyle eksik bir tanım, “Laik Cumhuriyet”in gereğinden değil, “hafıza silme” ihtiyacından olabilir.

Çünkü, Osmanlıca sözlüklerde ve Cumhuriyet öncesi metinlerde açıkça görülür ki, millet, “Bir dinden olanların topluluğu”dur. Günümüzde önde gelen İslâmcı siyasilerin sözlerinde, dikkat edin, “millet” kavramı “inananlar” için kullanılır, “biz ve onlar” derken “Türk-İslâm” olanlar ve ötekiler kastedilir.

Devam edelim:

Çatma, kurban olayım çehreni ey nazlı hilâl!

Kahraman ırkıma bir gül… ne bu şiddet bu celâl?

Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helâl,

Hakkıdır, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl.

Mehmet Akif için “ırkçı-Türkçü” demek mümkün değildir. Öyleyse “kahraman ırk” ne demek oluyor?

TDK’nın “ırk” tanımı şudur: “Kalıtımsal olarak ortak fiziksel ve fizyolojik özelliklere sahip insanlar topluluğu.”

Oysa “Dil Devrimi” öncesi ırk genellikle “nesil, zürriyet, sülâle” anlamında kullanılır.

Son dizeyi, “Hakkıdır, Hakk’a tapan, milletimin istiklâl!” dizesini Mehmet Akif zamanında, zemininde ne anlamda kullanılmış olabilir?

“Hakk”ın anlamlarından biri “İslâm”dır, İslâm “Hakk” dinidir.

Bu ezanlar-ki şehâdetleri dînin temeli

Ebedî yurdumun üstünde benim inlemeli

“İstiklâl Marşı” dizeleri bile verilen mücadelenin ta başından beri “din” temelli olduğunu, “İslâm”ın diğerlerinden, İslâm olmayan Osmanlı vatandaşlarından “istiklâli” için onları “başından atmak” için verilen bir “savaş” olduğunu göstermiyor mu?

Mehmet Akif “İstiklâl” davasına ölümüne kadar bağlı kalır. İttihatçılar Osmanlı’da kimi İslâm milletlere de zulüm etmeye başlayınca, meselâ Arnavut Akif’in ana-baba yurdu Arnavutluk’a edilen zulümlerden sonra, 6 Mart 1913 yayınladığı “Halkın Sesleri” adlı uzun şiirinde şunları dillendirir:

Üç beyinsiz kafanın derdine, üç milyon halk,

Bak, nasıl doğranıyor? Kalk, baba, kabrinden kalk! *

…

Baba! En sevgili annen, o senin öz vatanın

Olacak mıydı fedâ hırsına üç kaltabanın?

…

Hani, milliyetin İslâm idi… Kavmiyet ne!

Sarılıp sımsıkı dursaydın a milliyetine…

Kavmiyet’in karşılığı “milliyetçilik”tir. “Soy sop üstünlüğü ileri sürerek, kendi kavminden olmayanlardan ayrılmak ve onları hakir görmek” demektir (Osmanlıca-Türkçe Sözlük…http://www.osmanlicaturkce.com.)

Akif, Müslüman olmayanlardan kurtulmuş bir İslâm ülkesi arzusundadır. Ama bu ülkede Arnavut İslâm Arnavutluğunu, Arap Araplığını, Kürt İslâm Kürtlüğünü vd. koruyacaktır. Herkesi “Türkleştirmek”, yani “tek kavim-tek millet” olmayı istemek yoktur işin içinde!

Evet, 1920-1922 Arasında gerçekleşen olayın adı “İstiklâl Harbi” ya da “Milli Mücadele”dir. Düzünden de, tersinden de okusanız bu “İstiklâl Harbi”, Müslüman olmayanların Anadolu’dan sürülmesi yolunda savaş öncesi başlatılan, savaş sırasında yoğunlaşan, Birinci Dünya Savaşı yenilgisi ile “yarım kalmış” işleri tamamlama savaşıdır.

İttihatçılar tarafından “istikâl”, önce “İslâm’ın istiklâli” olarak dillendirilir, Mehmet Akif de buna bağlanır, çünkü “Irkçı-Türkçü İttihatçı” kanat başka türlü ihtiyacı olan kuvveti toplayamaz, peşinden sürükleyemez(di) ve hâlâ sürükleyemez…